Είδος: Δράσης
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Ο Γουίλ Σόγιερ, πρώην μέλος των Ειδικών Δυνάμεων του FBI, που έχασε το πόδι του σε μια αποστολή που πήγε στραβά, εργάζεται ως σύμβουλος ασφαλείας. Ταξιδεύει οικογενειακώς στο Χονγκ Κονγκ, εκεί όπου ένας παλιός συνάδελφος που εργάζεται στην ασφάλεια ενός κροίσου της τεχνολογίας, τον προτείνει ως το κατάλληλο άτομο για να ελέγξει τα μέτρα ασφαλείας του τελευταίου δημιουργήματος του πλούσιου Κινέζου. Ο πιο ψηλός ουρανοξύστης του κόσμου, το ψηλότερο κτίριο που φτιάχτηκε ποτέ, ετοιμάζεται να ανοίξει τις πόρτες του στο ευρύ κοινό και ο Γουίλ πέφτει θύμα μιας συνωμοσίας που θέλει την καταστροφή του κτιρίου, για τους λόγους που συνήθως συμβαίνουν αυτά: τα λεφτά. Οι οικογένειά του βρίσκεται παγιδευμένη στο κτίριο και ο Γουίλ είναι ο μόνος που ξέρει τον τρόπο να τους βγάλει από εκεί σώους.
Ο χαρισματικός Τζόνσον μπορεί άνετα πλέον να πάρει την κάθε ταινία τέτοιου είδους στην πλάτη του και το κάνει κι εδώ, με μια μικρή προσπάθεια να δείξει κι έναν λίγο πιο ευαίσθητο χαρακτήρα, έναν τύπο οικογενειάρχη, αλλά αχρείαστη είναι αυτή η προσέγγιση όταν γίνεται με τόσο προφανή τρόπο. Η Νιβ Κάμπελ επανέρχεται σε μια μεγάλη παραγωγή και υποδύεται τη σύζυγο του πρωταγωνιστή, που στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας τη βλέπουμε με τα δύο πιτσιρίκια να προσπαθούν να βρουν τρόπο διεξόδου από το κτίριο. Καλός ο Τσιν Χαν, στο ρόλο του κροίσου, διατηρώντας την ψυχρότητα του χαρακτήρα που περιμένεις να έχει ένας τέτοιος τύπος. Στο ρόλο του βασικού κακού βρίσκουμε τον Δάνο, Ρόλαντ Μέλερ, να τα βγάζει άνετα πέρα στον συμβατικό τύπο κακού που συναντάμε σε αυτού του είδους τα φιλμ.
"Εδώ όλοι ξέρουν τι ταινία φτιάχνουν και σε τι ταινία παίζουν κι αυτό είναι το θετικό της υπόθεσης. Μια ταινία με τα γνωστά κλισέ των ταινιών δράσης, με κλείσιμο του ματιού στο Die Hard, με δόσεις χιούμορ και μαγγιώρικες ατάκες και με τις απαραίτητες υπερβολές στην πλοκή και στις σκηνές δράσης."
 |
ΟΥΡΑΝΟΞΥΣΤΗΣ
Σκηνοθεσία:Rawson Marshall Thurber
Σενάριο:Rawson Marshall Thurber
Παίζουν:Dwayne Johnson,
Neve Campbell,Chin Han |
Ο Ντουέιν Τζόνσον δε σταματά την επέλαση στα κινηματογραφικά ταμεία και μετά το Jumanji και τη μάχη με τα γιγάντια ζώα στο Rampage: Το Απόλυτο Χάος, συνεχίζει να τρέχει μέσα στα ερείπια κατεστραμμένων κτιρίων και να κρατά το ρόλο του απόλυτου ήρωα δράσης σε διασκεδαστικές περιπέτειες, που το μόνο που προσφέρουν είναι ... διασκέδαση, για το μέσο θεατή, που απλώς ψάχνει κάτι να περάσει την ώρα του χωρίς να καταβάλει μεγάλη προσπάθεια. Ως προς αυτό, μια χαρά τα πάει και o Ουρανοξύστης.
Ο Γουίλ Σόγιερ, πρώην μέλος των Ειδικών Δυνάμεων του FBI, που έχασε το πόδι του σε μια αποστολή που πήγε στραβά, εργάζεται ως σύμβουλος ασφαλείας. Ταξιδεύει οικογενειακώς στο Χονγκ Κονγκ, εκεί όπου ένας παλιός συνάδελφος που εργάζεται στην ασφάλεια ενός κροίσου της τεχνολογίας, τον προτείνει ως το κατάλληλο άτομο για να ελέγξει τα μέτρα ασφαλείας του τελευταίου δημιουργήματος του πλούσιου Κινέζου. Ο πιο ψηλός ουρανοξύστης του κόσμου, το ψηλότερο κτίριο που φτιάχτηκε ποτέ, ετοιμάζεται να ανοίξει τις πόρτες του στο ευρύ κοινό και ο Γουίλ πέφτει θύμα μιας συνωμοσίας που θέλει την καταστροφή του κτιρίου, για τους λόγους που συνήθως συμβαίνουν αυτά: τα λεφτά. Οι οικογένειά του βρίσκεται παγιδευμένη στο κτίριο και ο Γουίλ είναι ο μόνος που ξέρει τον τρόπο να τους βγάλει από εκεί σώους.
Ακόμα μια συνεργασία του Τζόνσον και του σκηνοθέτη Ρόσον Μάρσαλ Θάρμπερ, μετά το επιτυχημένο εισπρακτικά Κέντρο Ευφυΐας, αυτή τη φορά ξεκάθαρα σε μονοπάτια δράσης που μας πάνε πίσω στη δεκαετία του 1990. Εδώ όλοι ξέρουν τι ταινία φτιάχνουν και σε τι ταινία παίζουν κι αυτό είναι το θετικό της υπόθεσης. Μια ταινία με τα γνωστά κλισέ των ταινιών δράσης, με κλείσιμο του ματιού στο Die Hard, με δόσεις χιούμορ και μαγγιώρικες ατάκες και με τις απαραίτητες υπερβολές στην πλοκή και στις σκηνές δράσης. Από τη στιγμή που γίνεται κατανοητό σε όλους ότι φτιάχνουμε μια ταινία που δεν πρέπει να πάρει στα σοβαρά τον εαυτό της αλλά να το διασκεδάσει με το υλικό της, τα πράγματα κυλάνε καλά, τόσο για τους ίδιους όσο και για τους θεατές. Στη μεγαλύτερη διάρκεια λοιπόν της ταινίας αυτό συμβαίνει και παρά το ότι όσα συμβαίνουν τα έχουμε δει και ξαναδεί, παρά το ότι γνωρίζουμε με μαθηματική ακρίβεια πως θα προχωρήσει η κάθε σκηνή της ταινίας και πως αυτή θα καταλήξει, το σύνολο του έργου δεν είναι απογοητευτικό, όπως εύκολα θα μπορούσε να συμβεί.
Ο χαρισματικός Τζόνσον μπορεί άνετα πλέον να πάρει την κάθε ταινία τέτοιου είδους στην πλάτη του και το κάνει κι εδώ, με μια μικρή προσπάθεια να δείξει κι έναν λίγο πιο ευαίσθητο χαρακτήρα, έναν τύπο οικογενειάρχη, αλλά αχρείαστη είναι αυτή η προσέγγιση όταν γίνεται με τόσο προφανή τρόπο. Η Νιβ Κάμπελ επανέρχεται σε μια μεγάλη παραγωγή και υποδύεται τη σύζυγο του πρωταγωνιστή, που στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας τη βλέπουμε με τα δύο πιτσιρίκια να προσπαθούν να βρουν τρόπο διεξόδου από το κτίριο. Καλός ο Τσιν Χαν, στο ρόλο του κροίσου, διατηρώντας την ψυχρότητα του χαρακτήρα που περιμένεις να έχει ένας τέτοιος τύπος. Στο ρόλο του βασικού κακού βρίσκουμε τον Δάνο, Ρόλαντ Μέλερ, να τα βγάζει άνετα πέρα στον συμβατικό τύπο κακού που συναντάμε σε αυτού του είδους τα φιλμ.
Γενικά δεν είναι κακή επιλογή το Ουρανοξύστης αν ξέρεις τι να περιμένεις. Αν ουσιαστικά δεν έχεις απαίτηση για κάτι πρωτότυπο, κάτι με καλά γραμμένους χαρακτήρες και πλοκή που πατάει γερά στο έδαφος αλλά για ένα φιλμ που θέλει να κάνει υπερβολικά πράγματα και απλώς να σε ικανοποιήσει στον τομέα "θέαμα χωρίς πολύ σκέψη", τότε ικανοποιημένος θα μείνεις. Αν μπορούσε να κρατήσει και λίγο το επίπεδο του ενδιαφέροντος πιο ψηλά κατά το τελευταίο ημίωρο, καθώς εκεί κάνει την κοιλιά παρά τη συνεχόμενη δράση (γιατί εκεί γίνονται οι πιο προβλέψιμες σεκάνς), τότε θα ήταν καλύτερα τα πράγματα για εμάς. Ωστόσο, όσοι δεν αντέχεται τις Αμερικανιές εννοείται ότι αποφεύγεται το φιλμ χωρίς δεύτερη σκέψη.
