Είδος: Δράσης, Φαντασίας, Κόμικ
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Δεν επιθυμώ όμως να εστιάσουμε σε ολόκληρη τη σειρά αλλά μόνο στο πρώτο αυτό επεισόδιο, που μπορείς να παρακολουθήσεις τη γέννηση του ήρωα και να δεις για πρώτη φορά έναν από τους διασημότερους και πιο αγαπητούς κόμικ χαρακτήρες με σάρκα και οστά. Ως ταινία "origin" λοιπόν μια χαρά μου λειτουργεί ακόμα ο Φλας, με τις όποιες ατέλειες, τι οποίες σήμερα μπορείς να διακρίνεις με μεγαλύτερη ευκολία. Γύρω στο 1992, όμως, που θυμάμαι να βλέπω πρώτη φορά την ταινία στην τηλεόραση, σε κάποιον από τους τοπικούς σταθμούς της Κέρκυρας, που τότε παίζανε παράνομα βιντεοταινίες τα βράδια, ο Φλας έκανε αίσθηση. Μπορεί ως χαρακτήρες να μην έχουν κοινά με τον Μπάτμαν, όμως η διατήρηση της παρόμοιας αισθητικής (αν μπορείς να το πεις χωρίς να παρεξηγηθείς) με αυτήν της ταινίας του 1989 έδινε άλλον αέρα και κέρδισε μεγάλη μερίδα κοινού.
Το σενάριο και η πλοκή των Μπίλσον και Ντι Μίο είναι απλό και ξεκάθαρο, φτιάχνοντας μια αστυνομική περιπέτεια προσωπικής εκδίκησης με έναν υπερήρωα στο επίκεντρο. Δεν υπάρχει καμία ιδιαίτερη ανάλυση χαρακτήρων πέρα από βασικά στοιχεία για τους περισσότερους και λίγα παραπάνω πράγματα για τον πρωταγωνιστή και τον κακό, ενώ φροντίζουν να τονίσουν τη σχέση του Μπάρι με τον αδερφό του, ώστε να λειτουργήσει αυτό ως κύριο κίνητρο της απόφασης του Μπάρι να μεταμορφωθεί στον Φλας.
"Το κοινό του σήμερα δεν είναι εύκολο να παρακολουθήσει μια τηλεταινία υπερηρωικού θέματος του 1990. Τα εφέ έχουν προχωρήσει πάρα μα πάρα πολύ, οι απαιτήσεις ακόμα κι από αυτούς που ονομάζουμε τηλεοπτικούς ηθοποιούς έχουν αυξηθεί, ενώ τα υπερηρωικά κινηματογραφικά σύμπαντα έχουν αποκτήσει μυθικές διαστάσεις πια. Εξακολουθώ όμως να θεωρώ τη συγκεκριμένη τηλεταινία μια αρκετά καλή προσπάθεια στο είδος, έντιμη και γυρισμένη με μεράκι "
 |
Σκηνοθεσία:Robert Iscove
Σενάριο:Danny Bilson,Paul De Meo
Παίζουν:John Wesley Shipp,
Amanda Pays,Alex Désert |
Σήμερα, παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2019, πάμε πίσω στο χρόνο σχεδόν δέκα εννιά χρόνια για να μιλήσουμε, όχι για μια κινηματογραφική ταινία, αλλά για ένα πιλοτικό επεισόδιο τηλεοπτικής σειράς. Επέλεξα να το κάνω αυτό σήμερα καθώς είναι η εποχή που σε όλους ξυπνά το παιδί που υπάρχει ακόμα μέσα μας, η εποχή που το Χριστουγεννιάτικο δέντρο και όλα τα καλούδια που πατροπαράδοτα υπάρχουν στα περισσότερα σπίτια αυτές τις ημέρες, μας φέρνουν θύμησες από τα παιδικά μας χρόνια. Ο τηλεοπτικός Φλας λοιπόν, με τη μορφή του Τζον Γουέσλι Σιπ, και το πιλοτικό του επεισόδιο αποτελεί μια τέτοια ιδιαίτερη ανάμνηση για εμένα.
Ο Φλας, ο άνθρωπος αστραπή, βρήκε το δρόμο για τις τηλεοπτικές οθόνες λίγο μετά την εποχή της Μπατ-μανίας που εξαπλώθηκε στην Γη το 1989, με αφορμή τη μεγάλη ταινία του Τιμ Μπάρτον, Batman. Πίσω από τη μεταφορά του ανθρώπου αστραπή στην τηλεόραση, βρίσκονται οι Ντάνι Μπίλσον και Πολ Ντι Μίο, οι οποίοι δείχνουν φανερά την επιρροή που είχε η ταινία του Τιμ Μπάρτον πάνω στον τηλεοπτικό Φλας, φέρνοντας ακόμα και τον Ντάνι Έλφμαν να γράψει το μουσικό θέμα του υπερήρωα. Τα σκηνικά και η ατμόσφαιρα ακολουθούν τη λογική του Μπάτμαν, με το Σέντραλ Σίτι να είναι αρκετά σκοτεινό και βουτηγμένο στην ανομία, με το αποτέλεσμα να είναι αρκούντως ικανοποιητικό, δεδομένου μάλιστα και τον τηλεοπτικό προϋπολογισμό. Αρκετά καλά για την εποχή είναι επίσης τα εφέ, μην μπορώντας να φανταστώ καλύτερο τρόπο για εκείνα τα χρόνια να παρουσιάσεις έναν άνθρωπο που μπορεί να τρέχει με υπερφυσική ταχύτητα.
Δεν επιθυμώ όμως να εστιάσουμε σε ολόκληρη τη σειρά αλλά μόνο στο πρώτο αυτό επεισόδιο, που μπορείς να παρακολουθήσεις τη γέννηση του ήρωα και να δεις για πρώτη φορά έναν από τους διασημότερους και πιο αγαπητούς κόμικ χαρακτήρες με σάρκα και οστά. Ως ταινία "origin" λοιπόν μια χαρά μου λειτουργεί ακόμα ο Φλας, με τις όποιες ατέλειες, τι οποίες σήμερα μπορείς να διακρίνεις με μεγαλύτερη ευκολία. Γύρω στο 1992, όμως, που θυμάμαι να βλέπω πρώτη φορά την ταινία στην τηλεόραση, σε κάποιον από τους τοπικούς σταθμούς της Κέρκυρας, που τότε παίζανε παράνομα βιντεοταινίες τα βράδια, ο Φλας έκανε αίσθηση. Μπορεί ως χαρακτήρες να μην έχουν κοινά με τον Μπάτμαν, όμως η διατήρηση της παρόμοιας αισθητικής (αν μπορείς να το πεις χωρίς να παρεξηγηθείς) με αυτήν της ταινίας του 1989 έδινε άλλον αέρα και κέρδισε μεγάλη μερίδα κοινού.
Χρησιμοποιήθηκε μια λίγο πιο προσωπική, σκοτεινή ιστορία εκδίκησης, που μπορεί να μην είναι αυτό που ήθελαν ή θέλουν οι φίλοι του κόμικ χαρακτήρα αλλά δουλεύει πολύ περισσότερο και στο κοινό που δε γνωρίζει τον ήρωα. Ο Μπάρι Άλεν είναι ο πρωταγωνιστής, ο οποίος προέρχεται από οικογένεια αστυνομικών. Ο μπαμπάς αστυνομικός, ο μεγαλύτερος αδελφός το ίδιο, με λαμπρή καριέρα πίσω αλλά και μπροστά του σε ένα νέο σώμα που δημιουργήθηκε για να καταπολεμήσει μια συμμορία μοτοσικλετιστών που λεηλατούν την πόλη. Ο Μπάρι είναι κι αυτός αστυνομικός αλλά στο εγκληματολογικό και προσπαθεί από το πόστο του να βοηθήσει με στοιχεία που θα οδηγήσουν στη σύλληψη της συμμορίας κάτι που φαίνεται να συμβαίνει σύντομα καθώς ο Μπάρι ερευνώντας τα στοιχεία βρίσκει δείγμα που ανήκει σε πρώην αστυνομικό, συνεργάτη του αδελφού του, διωγμένο από το Σώμα και όλα οδηγούν σε αυτόν ως αρχηγό των κακοποιών. Το ίδιο βράδυ, ο Μπάρι μένει μέχρι αργά στο εργαστήριο, ένας κεραυνός χτυπάει το μέρος, τον ρίχνει σε ένα πάγκο γεμάτο με χημικές ουσίες και πέφτει αναίσθητος, για να συνέλθει την επόμενη μέρα στο νοσοκομείο και να ανακαλύψει μερικές ημέρες μετά ότι πλέον έχει υπεράνθρωπες δυνάμεις. Μπορεί να κινείται με απίστευτα μεγάλη ταχύτητα, να αναρρώνει και να επουλώνει πληγές πολύ πιο γρήγορα από ότι ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Σύντομα ζητά τη βοήθεια μιας ειδικού από τα εργαστήρια ΣΤΑΡ για να μπορέσει να καταλάβει τι συμβαίνει και να απαλλαγεί από αυτό που του συμβαίνει όμως η μοίρα έχει άλλα σχέδια. Ο αδερφός του πέφτει νεκρός σε μια ενέδρα της συμμορίας των μοτοσικλετιστών και από εκείνο το βράδυ ο Μπάρι αποφασίζει να χρησιμοποιήσει της δυνάμεις του για να προστατεύσει τους ανθρώπους του Σέντραλ Σίτι. Ο Φλας κάνει την εμφάνιση του και τρομοκρατεί τους κακοποιούς ενώ παράλληλα έχει να αντιμετωπίσει και την αστυνομία, η οποία όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι υπέρ των τιμωρών που αποφασίζουν να πάρουν το νόμο στα χέρια τους.
Το σενάριο και η πλοκή των Μπίλσον και Ντι Μίο είναι απλό και ξεκάθαρο, φτιάχνοντας μια αστυνομική περιπέτεια προσωπικής εκδίκησης με έναν υπερήρωα στο επίκεντρο. Δεν υπάρχει καμία ιδιαίτερη ανάλυση χαρακτήρων πέρα από βασικά στοιχεία για τους περισσότερους και λίγα παραπάνω πράγματα για τον πρωταγωνιστή και τον κακό, ενώ φροντίζουν να τονίσουν τη σχέση του Μπάρι με τον αδερφό του, ώστε να λειτουργήσει αυτό ως κύριο κίνητρο της απόφασης του Μπάρι να μεταμορφωθεί στον Φλας.
Ο Τζον Γουέσλι Σιπ υποδύεται τον Μπάρι Άλεν/ Φλας και μας δίνει έναν συμπαθητικό χαρακτήρα και η αλήθεια είναι ότι του πάει αρκετά η στολή του υπερήρωα, μια στολή που είναι στα όρια του υπερβολικού, λόγω της απόφασης να τοποθετήσουν ψεύτικους μύες στα περισσότερα σημεία, κάτι που βέβαια φροντίζουν να εξηγήσουν με κάποιο τρόπο κατά τη διάρκεια της ταινίας. Ο Γουέσλι Σιπ ωστόσο δείχνει άνετος μέσα στη στολή και οπτικά μοιάζει ιδανικός Φλας. Ερμηνευτικά δεν το είχε βρει ακόμα όσο στην πορεία της σειράς (όχι ότι ερμήνευσε κάτι που χρειάστηκε υποκριτικό όγκο...) αλλά ακολουθώντας τη λογική της εποχής και το τηλεοπτικό πεδίο στο οποίο κινείται, μπορώ να κατανοήσω γενικότερα τις υποκριτικές οδηγίες που λάμβαναν οι ηθοποιοί.
Η σκηνή που είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική της ταινίας είναι σαφώς η πρώτη εμφάνιση του Φλας με την πλήρη στολή του. Οι μοτοσικλετιστές βγαίνουν για εξόρμηση στην πόλη κι δυο χέρια με κόκκινα γάντια τους αποδεκατίζουν για να αποκαλυφθεί σε λίγα λεπτά μπροστά στο κοινό ο ήρωας με την κόκκινη στολή και τα χρυσά διακριτικά της αστραπής!
Το κοινό του σήμερα δεν είναι εύκολο να παρακολουθήσει μια τηλεταινία υπερηρωικού θέματος του 1990. Τα εφέ έχουν προχωρήσει πάρα μα πάρα πολύ, οι απαιτήσεις ακόμα κι από αυτούς που ονομάζουμε τηλεοπτικούς ηθοποιούς έχουν αυξηθεί, ενώ τα υπερηρωικά κινηματογραφικά σύμπαντα έχουν αποκτήσει μυθικές διαστάσεις πια. Εξακολουθώ όμως να θεωρώ τη συγκεκριμένη τηλεταινία μια αρκετά καλή προσπάθεια στο είδος, έντιμη και γυρισμένη με μεράκι από τον Ρόμπερτ Άισκοουβ, σκηνοθέτη με μεγάλη εμπειρία ήδη στο χώρο της τηλεόρασης. Οι Μπίλσον και Ντι Μίο βάζουν στο σενάριό τους "δωράκια" για τους φίλους και γνώστες των κόμιξ του ήρωα σε διάφορα σημεία ενώ είναι φανερό ότι είχαν ιδέες για να πάνε κάπου την ιστορία στη συνέχεια της σειράς αλλά για διάφορους λόγους δεν τα κατάφεραν, παρότι σήμερα η σειρά επανεκτιμάται από πολλούς.
